ساعت مچی یک ساعت قابل حمل است که برای استفاده روی مچ طراحی می شود. معمولاً شامل صفحه ساعت یا شماره‌گیری است. زمان و اغلب ویژگی‌های اضافی مانند تاریخ، روز هفته و گاهی اوقات عوارض دیگری مانند کرنوگراف (کرنومتر)، نشان‌دهنده فاز ماه و زنگ هشدار را نشان می‌دهد. صفحه ساعت معمولاً با یک کریستال شفاف محافظت می شود. جنس آن از شیشه یا یاقوت کبود مصنوعی می باشد.
ساعت‌های مچی می‌توانند با مکانیسم‌های مختلفی کار کنند، از جمله:
- مکانیکی: این ساعت ها از طریق سیستم پیچیده ای از چرخ دنده ها و فنرها کار می کنند. با پیچیدن تاج ساعت شروع به کار می کند. آنها به دلیل هنر و جذابیت سنتی خود قدردانی می شوند.
- کوارتز: ساعت های کوارتز از یک نوسانگر کریستال کوارتز برای اندازه گیری زمان استفاده می کنند که توسط باتری تغذیه می شود. آنها به دلیل دقت و مقرون به صرفه بودن شهرت دارند. ساعت‌های کوارتز در قرن بیستم صنعت ساعت را متحول کردند و ساعت‌ها را برای مخاطبان بیشتری در دسترس قرار دادند.
- اتوماتیک: این ساعت‌ها که به ساعت‌های خود پیچ‌شونده نیز معروف هستند. حرکت طبیعی مچ دست کاربر باعث پیچیدن فنر اصلی ساعت می شود. نیروی ساعت را تامین می کند. آنها اغلب دارای حرکات مکانیکی شبیه به ساعت های بادی دستی هستند، اما با راحتی اضافی که نیازی به سیم پیچ دستی ندارند.
در ادامه:
ساعت‌های مچی در سبک‌ها و طرح‌های متنوعی هستند که متناسب با ترجیحات و موقعیت‌های مختلف هستند. برای فعالیت روزمره تا ساعت‌های رسمی و ساعت‌های تخصصی برای فعالیت‌هایی مانند غواصی یا هوانوردی. موادی که معمولا در ساخت ساعت مچی استفاده می شود عبارتند از: فولاد ضد زنگ، فلزات گرانبها مانند طلا و پلاتین، تیتانیوم و انواع سرامیک و پلاستیک.
تاریخچه ساعت های مچی به اواخر قرن نوزدهم باز می گردد، زمانی که در ابتدا توسط پرسنل نظامی به عنوان وسیله ای عملی برای اندازه گیری زمان استفاده می شد. با گذشت زمان، ساعت‌های مچی به لوازم جانبی و مد معروف تبدیل شدند. برندهای بی‌شماری طیف وسیعی از طرح‌ها و قابلیت‌ها را برای پاسخگویی به سلایق مختلف مصرف‌کنندگان ارائه می‌کردند.
امروزه، ساعت‌های مچی همچنان یک لوازم جانبی ضروری برای بسیاری از افراد هستند. نه تنها به‌عنوان وسیله‌ای برای زمان‌سنجی، بلکه به‌عنوان نمادی از سبک، موقعیت و بیان شخصی نیز عمل می‌کنند.
